Skuteczność in vitro: ukrywana prawda

Skuteczność zapłodnienia pozaustrojowego (in vitro) przedstawiana jest zazwyczaj w sposób korzystny dla ośrodków rozrodu wspomaganego. Kliniki podają, na przykład, odsetek uzyskanych ciąż (biochemicznych albo klinicznych) w przeliczeniu na jeden cykl „leczniczy” lub odsetek ciąż na jeden transfer embrionów.

Tymczasem istotnym wskaźnikiem jest prawdopodobieństwo żywego urodzenia, co sygnalizują autorzy najnowszych publikacji dotyczących sztucznego zapłodnienia. Wprawdzie przeliczeń wciąż dokonuje się na jeden cykl „leczniczy”, a nie na liczbę embrionów powołanych do życia, to jednak liczba żywych urodzeń w końcu zaczyna być istotna.

Po pierwszym cyklu (podejściu) zapłodnienia in vitro z wykorzystaniem świeżych embrionów, wskaźnik urodzeń żywych (LBR) wynosi 22,8 proc. dla tzw. protokołu krótkiego (metoda stymulacji hormonalnej jajników w celu uzyskania dojrzałych komórek jajowych) i 23,8 proc. dla protokołu długiego (inna metoda).

Wszystkie zainteresowane strony konstatują, że to mało. Zarówno od strony biomedycznej, jak i statystycznej.

Jeśli połączymy efekt kolejnych transferów wszystkich embrionów (świeżych i rozmrożonych) uzyskanych z pierwszego pobrania komórek jajowych, to mamy znacznie lepsze wyniki. Biomedyczne i statystyczne. Taki skumulowany wskaźnik urodzeń żywych (CLBR) wynosi 34,1 proc. dla protokołu krótkiego i 31,2 proc. dla protokołu długiego.

Teoria statystyki nie jest wiedzą powszechną i niewiele osób zna definicję wskaźnika LBR, czy CLBR. Podanie wielkości tych wskaźników niewiele wyjaśnia. Najważniejsza informacja - odsetek urodzeń żywych w odniesieniu do ogólnej liczby embrionów powołanych do życia - wciąż pozostaje ukryta.

Kliniki in vitro, powiedzcie wreszcie prawdę:

 

[Opracowanie własne HLI Polska na motywach abstraktu artykułu źródłowego]

Materiał źródłowy:
M.Toftager, J.Bogstad, K.Lossl i in., „Cumulative live birth rates after one ART cycle including all subsequent frozen–thaw cycles in 1050 women: secondary outcome of an RCT comparing GnRH-antagonist and GnRH-agonist protocols”, w: “Human Reproduction” (2017), Volume 32, Issue 3; s. 556-567; DOI: https://doi.org/10.1093/humrep/dew358
 
Zdjęcie: Wikipedia [Eugene Ermolovich (CRMI) – praca włąsna; CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=8048221 ]