Debata o formach pomocy dla kobiet w trudnej ciąży

- Droga Mamo! Jesteś w nieplanowanej ciąży? Pojawienie się teraz dziecka komplikuje Twoje życie i plany? A może Twoje dziecko urodzi się chore? Nie wiesz, co robić? Jesteś sama?

Nie masz z kim dzielić trudności? Zobacz, gdzie możesz szukać pomocy! – zachęcają autorzy poradnika dla kobiet w trudnej ciąży, przygotowanego przez Instytut Ordo Iuris. Debata nt. prezentowanych w poradniku form pomocy odbyła się 19 czerwca br. w Sekretariacie KEP. Zorganizowała ją Katolicka Agencja Informacyjna we współpracy z Instytutem Ordo Iuris.

Mec. Katarzyna Gęsiak  z Instytutu Ordo Iuris stwierdziła, że impulsem do wydania poradnika stał się wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 2020 r. który głosił, że pomoc oferowana kobietom w trudnej ciąży musi mieć realny wymiar. Mec. Gęsiak poinformowała, że Instytut Ordo Iuris przeanalizował dostępne w Polsce formy pomocy, a przy tym przygotował praktyczny poradnik skierowany bezpośrednio do kobiet. Poradnik wskazuje na możliwe formy pomocy dla będących w ciąży matek dzieci chorych lub niepełnosprawnych oraz tych, które z jakiegoś powodu nie chcą opiekować się dzieckiem.

Marcin Perłowski, dyrektor Centrum Życia i Rodziny, zachęcił do odwiedzania strony internetowej drogamamo-poradnik.pl/, na której dostępny jest poradnik w wersji pdf oraz na której można zamówić go w wersji papierowej. Poinformował, że zamówienia zbierane są do końca miesiąca, po czym rozpocznie się druk materiałów. Podkreślił, że zarówno poradniki, jak i tego rodzaju strony powstają dzięki wsparciu setek ludzi dobrej woli. Jest to bardzo istotne, zwłaszcza, że wiele kobiet i kobiet w ciąży jest osamotnionych, co wiąże się z pozostawieniem przez partnera, ale także z powodu rozproszenia rodzin – w najbliższym otoczeniu tych brzemiennych matek często brakuje obecności i wsparcia bliższej i dalszej rodziny. Prelegent podkreślił, że problem samotności jest dojmujący zwłaszcza dla kobiety w trudnej ciąży.

O pracy hospicjum perinatalnego opowiedziała dr Joanna Kuran – Ohde, ginekolog – położnik z Fundacji Warszawskie Hospicjum dla Dzieci. Wyjaśniła, że praca ta opiera się na zespole osób pomagających kobiecie, która usłyszała trudną diagnozę dla mającego się narodzić dziecka.  – W skład zespołu hospicjum wchodzą psycholodzy, lekarze diagności, ginekolodzy położnicy, położna, lekarze neonatolodzy i pediatrzy. Czasami potrzebny jest genety, czy lekarz innej specjalności . Nasz zespół jest szeroki i dla każdej pacjentki możemy stworzyć taki zespół, jaki będzie jej konkretnie potrzebny – powiedziała.

Podkreśliła, że podstawowa idea, na jakiej opiera się praca hospicjum, to bezinteresowne wesparcie, niezależnie od poglądów i poczucia bezradności, z jakim zgłasza się kobieta w ciąży.

Poinformowała, że pomoc wszystkich hospicjów w Polsce jest bezpłatna. Zaznaczyła, że do współtworzonego przez nią hospicjum mogą się zgłaszać zarówno pacjentki ze skierowaniem jak i bez skierowania. – Nikomu nie odmówimy pomocy i żadna kobieta nie będzie oceniana – stwierdziła.

Poinformowała też, jak wygląda kontakt z hospicjum. – Można zadzwonić pod numer, przy którym dyżurują psychologowie. Dyżurny psycholog podczas rozmowy orientuje się w sytuacji kobiety i proponuje spotkanie. Może to być spotkanie z psychologiem, połączone z wizytą w poradni diagnostyki prenatalnej, jeśli kobieta chciałaby się upewnić co do diagnozy – powiedziała.

Dr Joanna Kuran – Ohde zapewniła też, że hospicjum perinatalne oferuje  możliwość stałego kontaktu z psychologiem dla całej rodziny, również rodzeństwa dziecka, wsparcie informacyjne czy  wsparcie w żałobie. – Staramy się też zapewnić wsparcie socjalne czy finansowe, gdy jest ono potrzebne – zaznaczyła.

– Kluczowe jest bezpieczeństwo zdrowia i życia matki w poszanowaniu godności nienarodzonego malucha – powiedziała. Dodała, że kobiety zgłaszają się do hospicjum bardzo często w stanie głębokiej rozpaczy. Poruszające są jednak wyrazy wdzięczności, które kierują w związku z otrzymaną pomocą.

O fizycznych  i psychicznych skutkach aborcji mówiła prof. Ewa Dmoch – Gajzlerska, ginekolog – położnik. Zaznaczyła, że część lekarzy nie chce o tym wspominać. Ona jednak mówi o przypadkach, z którymi w swojej praktyce lekarskiej sama miała do czynienia i o sytuacjach, w których potrzebna była długotrwała terapia psychologiczna i psychiatryczna.

Zwróciła też uwagę na odpowiedzialność ginekologów, którzy powinni rozmawiać z kobietami o możliwych skutkach aborcji. Jak podkreśliła, rozmawiać też należy z mężczyznami, ojcami nienarodzonych dzieci.

W kontekście odpowiedzialności ginekologów prof. Dmoch – Gajzlerska mówiła też o tym, że decyzja nt. aborcji pojawia się najczęściej w pierwszych tygodniach ciąży, wtedy, gdy kobieta ma kontakt właśnie z lekarzem ginekologiem.

Prof. Dmoch – Gajzlerska odwołała się też do badań nt. wpływu osób trzecich na decyzję kobiety o dokonaniu aborcji. Z badań tych wynika, że wpływ na tę decyzję ma najczęściej mąż lub partner kobiety oraz jego matka. – Musicie się panie zastanowić, czy nie jesteście sterowane! –zaapelowała.

Prelegenci odnieśli się też do kwestii kary dla szpitala w Pabianicach, która została nałożona w związku z odmową wykonania aborcji. Podkreślili, że w tej sprawie bardzo mało wiadomo. Nie jest znany czas, w jakim miała miejsce cała sprawa, jak i jej okoliczności.

Mec. Katarzyna Gęsiak zwróciła uwagę, że samo rozporządzenie ministra zdrowia nakładające na szpitale obowiązek zapewnienia dostępu do aborcji jest formą walki z wolnością sumienia lekarzy, gwarantowaną zarówno przez Konstytucję jak i dodatkowo w ustawie o zawodzie lekarza. – To rozporządzenie jest skandaliczne – stwierdziła. Wyraziła też radość z zapowiadanego przez szpital odwołania i z faktu, że cała sprawa rozstrzygana będzie przez sąd.

Prof. Dmoch – Gajzlerska podkreśliła, że procedury, które mają być wykonywane w szpitalu musza być weryfikowane. – Nie wydaje się pochopnych decyzji. Nie wystarczy wola pacjenta. Musimy mieć całość dokumentacji medycznej i podejmować świadomie decyzję wobec pacjenta tak, aby mu nie zaszkodzić – powiedziała.

– W sprawie obrony życia bardzo ważne jest podjęcia walki kulturowo – informacyjnej, również na poziomie osobistym – mówił Marcin Perłowski. Jak zaznaczył, kobieta w trudnej lub niechcianej ciąży staje samotnie wobec dwóch narracji. Jedna jest opowieścią o aborcji, jako o czymś łatwym i bezbolesnym. Druga – narracją o ciąży, porodzie i wychowaniu dziecka, co wiąże się z trudem, ograniczeniem i cierpieniem. – Ważne jest przeciwstawianie się tym narracjom i dawanie świadectwa – w swoich środowiskach, ale też choćby przez uczestnictwo w marszach życia – mówił .

– Ciąża i poród powodują lęk. Nagłaśnia się przypadki, zgonów kobiet brzemiennych. Nikt jednak nie boi się aborcji. Nie mówi się o przypadkach, gdy aborcja zakończyła się śmiercią kobiety. Ja znam takie przypadki – dodała prof. Dmoch – Gajzlerska.

Spotkanie w siedzibie Sekretariatu KEP poprowadziła red. Maria Osińska z KAI.

Debatę można obejrzeć TUTAJ